یکی از زیباترین شهرهای ایران، درست در جنوب شرقی استان کرمان قرار گرفته است که کمتر کسی از زیباییهای بسیارش باخبر است و تا حد زیادی در بین گردشگران ایرانی مهجور مانده است. حال آنکه گردشگران خارجی زیباییهای بینظیر این شهر را بیشتر از هموطنان خودمان درک کردهاند. ماهان، نه تنها طبیعت زیبایی دارد، بلکه آب و هوای بهشتیاش باعث شده که یکی از خوش آب و هواترین شهرهای این منطقه محسوب شود. این شهر در دامنهی کوههای جوپار و پلوار قرار گرفته و مامن باغ شاهزاده است.
باغ شاهزاده ماهان یا باغ شازده ماهان، یکی از بزرگترین و زیباترین باغهای ایرانی است که در زمان قاجار و به دستور محمد حسن خان، سردار ایروانی حاکم وقت کرمان و در حدود سال 1238 خورشیدی متولد شده و اعجازش این است که درست در میانهی کویر بنا شده است. باغ شاهزاده در حدود 2 کیلومتری شهر ماهان و 35 کیلومتری مرکز کرمان قرار دارد و برای رسیدن به آن میتوانید از طریق جادهی کرمان به بم اقدام کرده و پس از حدود 25 کیلومتر، به آنجا برسید. این باغ مثل بهشتی است که در میانهی دوزخ سربرآورده باشد. علاوه بر این، بنای باغ شاهزاده در فهرست میراث جهانی یونسکو هم ثبت شده است. همانطور که گفته شد، این باغ، در میانهی راه کرمان به بم و در مسیر جادهی ابریشم قرار دارد و همین امر در زمانهای دور، بر اهمیت آن افزوده بوده است.
یکی از مهمترین جذابیتهای این باغ، وجود جویبارها و درختان سر به فلک کشیدهای است که در میان کویر، تناقض زیبایی را پدید آوردهاند. شاید برایتان جالب باشد که این آبادانی چطور در دل کویر امکانپذیر است؟ آبی که در این باغ جریان دارد از قنات و رودخانه تیگران که از برفهای ارتفاعات کوه جوپار سرچشمه میگیرد، تامین میشود. علاوه بر این، شیب تند زمین هم باعث میشود که آب به شکل جویبار از بالا تا پایین در باغ شاهزاده جریان داشته باشد. این آب تنها باغ شاهزاده را سیراب نمیکند، بلکه در ادامه به سمت روستای مقسم تیگران میرسد و آنجا را هم آباد کرده است.
موضوع دیگری که در مورد باغ شاهزاده جالب توجه است، سیستم آبرسانی هوشمندی است که در آن زمان، در باغ تعبیه شده و تا به امروز، آبادانی باغ را تضمین کرده است. جریان آب در قالب یک جوی که در دو طرف آن دو حوض بزرگ قرار دارد، طراحی شده است و فوارههایی که در این حوضها قرار دارند، باعث ایجاد طراوت بیشتر در محیط شدهاند. این فوارهها در جای جای باغ شاهزاده به چشم میخورند و کمتر باغی در ایران وجود دارد که به این میزان از فوارهها استفاده کرده باشد و البته آنها را با هدف و مقصود خاصی در بنا جا داده باشد.